Door de maatregelen rond het coronavirus zit (bijna) iedereen hele dagen thuis. De straten zijn verlaten, dat leuke restaurantje is dicht, kantoren leeg en interactie met anderen verloopt voornamelijk digitaal. Of vanaf anderhalve meter afstand. We hebben al dagen niemand gezien of zitten opeens met het hele gezin op elkaars lip. We houden afstand en trekken ons terug in huis.
Naast een thuis is ons huis verworden tot werkplek, leslokaal, sportzaal en vele andere functies die het voorheen niet had. Wat voor invloed heeft dat op onze woning, het woongenot en onze waardering van de woonomgeving? Welke lessen kunnen we hieruit trekken voor de toekomst? Nu je beperkt naar buiten kunt, wat is voor jou waardevol in je woonomgeving?
Grutto’s en kieviten
Wandelend door het dorp, zie ik iedere avond het voorjaarslandschap steeds groener worden. Dit jaar neem ik veel meer vogels waar, ook dicht bij de huizen. Grutto’s en kieviten zijn massaal aan het broeden, ruziën en bewaken hun nesten. Muskuseenden met soms twaalf pullen slenteren gezellig door de lege straten. Vissende reigers kijken verveeld om als we met onze gesprekken hun avondeten wegschrikken. De natuur is op adem gekomen.
Samen alleen is niet alleen. Samen wat doen tegen een ziekte geeft een gevoel van saamhorigheid. Het geeft energie. En het bewijst iets wat anders moeilijk te bedenken is: dat we wel degelijk in staat zijn om gezamenlijk op te treden, als we de redenen goed begrijpen. Niet alleen een demonstratie is een uiting van groepswil, niet naar buiten gaan is dat ook.
De situatie biedt tegelijkertijd kans voor zelfreflectie. Als er directe dreiging is dan kunnen we ons programma snel veranderen, anders inrichten, nutteloze pleziertjes opgeven en andere routes kiezen. Ineens zijn we uitstekend in staat op afstand te werken, ook met vrienden te Zoomen, geen hand meer te geven maar te zwaaien en het leven gaat ook door zonder grote feesten.
De dreiging was natuurlijk groot en direct begrijpelijk. Er was geen twijfel over, na wat tijd en uitleg in ieder geval, dat we allemaal aangevallen zijn en alleen door samen op te treden kunnen we weerstand bieden. Het gaat er dus om dat we de dreiging begrijpen. Dat we zien wat de effecten zijn en dat deze effecten ook óns kunnen raken. Het gaat om samen iets doen omdat bij iedereen de wil aanwezig is.
De dreiging van klimaatverandering is, wat de voorspellende cijfers betreft, groter dan die van corona. Mits we accepteren dat dreigingen vergeleken mogen worden. Toch zie ik politici geen wekelijks persconferentie geven waarin ze vertellen dat tuinen maar voor een deel betegeld mogen worden, dat elke gekapte boom in de stad een nagel is aan de doodskist van de beschaving, dat biodiversiteit voor óns belangrijk is en niet alleen voor de grutto’s en dat we sámen wel in staat zijn om er wat aan te doen. Samen.
Eva Stache is architect
Meer afleveringen in deze blogserie
Bert Pots
Lisa Constant
Piet Oudega
Hans Staller
Leontine de Koning
Erwin Smit
Els Lenting
Natasja Groothuismink
Bert Pots
Wessel Breunesse
Eva van Rijen
Recente reacties