Door de maatregelen rondom het coronavirus zit (bijna) iedereen hele dagen thuis. De straten zijn verlaten, dat leuke restaurantje is dicht, kantoren leeg en interactie met anderen verloopt voornamelijk digitaal. Of vanaf anderhalve meter afstand. We hebben al dagen niemand gezien of zitten opeens met het hele gezin op elkaars lip. We houden afstand en trekken ons terug in huis.
Naast een thuis is ons huis verworden tot werkplek, leslokaal, sportzaal en vele andere functies die het voorheen niet had. Wat voor invloed heeft dat op onze woning, het woongenot en onze waardering van de woonomgeving? Welke lessen kunnen we hieruit trekken voor de toekomst? Nu je beperkt naar buiten kunt, wat is voor jou waardevol in je woonomgeving?
Wonen in het Guisbos
‘Sloopt de coronacrisis de heilige huisjes? Gaat binnenstedelijke verdichting plaatsmaken voor aantrekkelijk wonen in het groen? Stel je voor: Zaanstad verandert het Guisveld in het Guisbos en in de nieuwe Guisdorpen kunnen de bewoners tuinieren, groenten telen en rennen in het bos.
Het beplanten van de Zaanse velden is al eerder bedacht. Volgens het Manifest van de Scheggen hebben decennia van nieuwbouw aan de randen van de Zaanse Scheg industrie en landschap uit elkaar gedreven en ‘een nukkig veenlandschap’ achtergelaten. De aanplant van 30 miljoen bomen zou het gebied weer op de kaart zetten. Het nieuwe Zaanse Bos fungeert als klimaatbuffer en biedt een bijzonder recreatiegebied.
In het Guisbos kunnen vervolgens meerdere virusveilige dorpen worden gerealiseerd. Elke dorp telt hooguit tweehonderd tot vierhonderd woningen, inclusief dertig procent sociale woningbouw. Mijn oerdorp, als kind logeerde ik veelvuldig in Drenthe, heeft altijd een brink. Met muziekkoepel, peuterspeelplaats, jeu-de-boulesbaan en wellicht een vijver.
Aan de randen van die groene weide vinden we enkele voorzieningen. Een oplaadstation voor stroomauto’s, een buurthuis annex snackplek, de plaatselijke B&B en als de schaal voldoende is, een apotheekhoudende huisarts, een fysiotherapeut en een kapper. Daar ook parkeert de SRV-man zijn elektrisch aangedreven winkelwagen.
Aan dezelfde weide staat het kleinschalige Knarrenhof. De rest van het dorp bestaat uit meanderende straatjes en laantjes met duurzame, energieopwekkende eengezinswoningen. Met hier en daar een flinke schuur, als werkplaats voor de aan huis producerende ambachtsman of -vrouw. Elke dorpsbewoner beschikt over een tuin. Een grote tuin met altijd een akker voor de malse kropjes sla en verrukkelijke krootjes, een siertuin en een bescheiden terras. Ook plant elke bewoner minimaal drie fruitbomen. De inrichting van de tuinen wordt door de dorpsraad bewaakt. Dus geldt voor de buitenruimte de 40-40-20 regel: veertig procent moestuin en veertig procent siertuin. De resterende twintig procent mag worden verhard.
Vanaf het eigen erf wandel je zo het bos in. De nieuwe tijd is uiteraard sociaal-inclusief. Het bos wordt ontsloten met goed geplaveide paden, kilometerslange weggetjes waar senioren kunnen wandelen met hun rollator en de strak gespierde buurman dagelijks zijn tien kilometerrondje kan draven.’
Bert Pots is journalist en lid van de kerngroep van Babel Zaans architectuurplatform
Meer afleveringen in deze blogserie
Bert Pots (2)
Lisa Constant
Eva Stache
Piet Oudega
Hans Staller
Leontine de Koning
Erwin Smit
Els Lenting
Natasja Groothuismink
Wessel Breunesse
Eva van Rijen
Recente reacties